Op dood spoor. Inspiratieloos. Weinig verfrissend. Zo voel ik me de laatste tijd een beetje. Geen paniek! Het gaat hier slechts om culinaire bezigheden. Op alle andere vlakken voel ik me gelukkig nog steeds als een Zeeuws visje in het mij omringende zilte water. Okė, na 58 levensjaren hapert er hier en daar wel wat aan. Dat was in het verleden ook al zo, het wordt alleen de laatste tijd wat beter voelbaar. Nieleuknie, maar jullie tijd is beperkt weet ik inmiddels via Google Analytics. Elke bezoeker spendeert twee minuten en achtenveertig seconden op mijn blog, dus wat jullie betreft graag direct to the point, begrijp ik. Geen gezeur over lichamelijke mankementen, vrouwe Eetplezier. Dat doet u maar in uw eigen tijd.
Waar was ik gebleven? Dood spoor. Zoveel al gemaakt, even zoveel al gesmaakt. Van topvrouwen als Nigella en Elizabeth David tot wondermannen als Madhur Jaffrey en Ottolenghi. Hoeveel verschillende gerechten zijn er al wel niet uit mijn kleine keukentje gekomen? O nee, beslist geen haute cuisine, wat dat aangaat heb ik totaal geen pretenties, maar van alle culturen hebben er al wel minstens tientallen gerechten op mijn bordje gelegen. Mullitagawny, roti, daging rendang, zarzuela, boeuf bourguignon, pad thai, Irish stew, paling in 't groen, stifado, yakitori, het heeft allemaal de revue gepasseerd. En dan heb ik het met name ook over de periode ver vóór ik dit blog begon. Hele weekenden was ik in de weer met potten en pannen. Dat is in de loop der tijd wel iets afgenomen, hoewel het fornuis nog steeds een grote aantrekkingskracht op me heeft. Echter, het klakkeloos nakoken van een recept uit een boek bevalt me tegenwoordig maar zo-zo. Ik bespeur bij mezelf een toenemende behoefte aan culinaire creativiteit.
En nu dan? Weer een kookboek toevoegen aan de inmiddels omvangrijke collectie? Ik moet jullie bekennen dat zelfs rondneuzen in de kookboekenhoek van mijn favo boekwinkel aan ultiem genot lijkt te hebben ingeboet. Dat is vreselijk natuurlijk. Is hiermee de trend ingezet naar de finale aftakeling? Nee, gelukkig niet, I was saved by the bell, toen ik deze Smaakbijbel van Niki Segnit zag liggen. Dit boek staat boordevol inspirerende smaakcombinaties. Iedereen weet dat koks als Heston Blumenthal en Ferran Adrià er lustig op lus durven combineren. Als ik, als amateur, hetzelfde doe, kan dat heul verkeerd uitpakken. Natuurlijk leer je na verloop van tijd smaken te "proeven" terwijl je je de ingrediënten voor de geest haalt, maar nieuwe combi's dien je toch uitsluitend voor jezelf te maken en zeker niet aan je gasten te presenteren.
De Britse Niki Segnit begon met een lijst van 99 smaken op te stellen. Daaruit vormde ze groepen van 3-10 verwante smaken, benoemd naar een gemeenschappelijke factor: vlees, aarde, zwavel, zee, bos enz. Bij elke groep eerst een opgave van de smaken. In Geroosterd b.v.: chocolade, koffie, pinda's. Elke smaak/ingredient wordt kort ingeleid, daarna volgen op alfabetische volgorde tientallen combinaties, steeds met een verklaring, vaak ook met een beknopt recept. Indien van toepassing wordt correct verwezen naar een andere groep. Er staan combinaties in die we allemaal kennen, zoals zalm+dille. Chocolade+aardbei. Pompoen+geitenkaas. Ei+spek. Maar wat te denken van: oester+mierikswortel. Of saffraan+amandel, te verwerken in een cake. Basilicum+kokos. En nog zo'n opmerkelijke: broccoli+citroen. Stuk voor stuk boeiende samenstelsels die me verlangend doen uitzien naar het bereiden ervan.
Tussen de beschrijvingen staan vaak bedrieglijk eenvoudige receptjes. Maar wel zodanig omschreven dat je niet kan wachten om ze te willen proeven. Kortom: de Smaakbijbel is een inspirerend en informatief boek dat, hoewel smaak natuurlijk een subjectief begrip blijft, toch een mooie leidraad vormt voor mijn toekomstige culi-experimenten. Rijden met die trein ....
N.B. Ik word niet gesponsord om dit artikel te publiceren. Bovendien heb ik geen enkele commerciële connectie met de uitgever van dit boek. Ik schrijf slechts over zaken die mij persoonlijk in beroering brengen.