Eetplezier

Spierballen heb ik er nooit echt van gekregen. En of het ooit een bijdrage geleverd heeft aan de verhoging van mijn bij tijden optredend tekort aan ijzer, is me ook nooit duidelijk geworden. Feit blijft wel dat het ontzettend lekker is en in deze tijd van het jaar overal vers te koop is. Spinazie.

De fabeltjes dat deze groente übergezond is, nooit opgewarmd mag worden en de gemene goedjes oxaalzuur en nitraat bevat, zijn allemaal feiten waar een beetje losjes mee omgegaan dient te worden. Zoals met alles in het leven: het is een kwestie van gezond verstand combineren met je persoonlijke intuïtie en gevoel. Ik ga er liever geen waarde-oordeel op loslaten. Laat ieder doen waar hij/hij zich gelukkig bij voelt.

Uit mijn kinderjaren herinner ik me vooral de ultrafijn gesneden spinazie, aangemaakt met een goeie klont boter, verkruimelde beschuit en véél nootmuskaat. Gelukkig hielden ze bij ons thuis ook niet van de – o, gruwelgruwel – welbekende maïzenapapjes. Naast het groene bergje op mijn bord lag vaak een "gewoon"aardappeltje en een "gewoon" gehaktballetje. Veel jus ook er bij. Lekker!

Nadat de vleesconsumptie in mijn leven drastisch was gedaald, werd het even zoeken naar de juiste spinazierecepten. Inmiddels heb ik er heel wat geprobeerd.

Deze bijvoorbeeld: spinaziesoep met koekjes van Parmezaanse kaas.

En deze spinazielasagne met citroenricotta en geitenkaas is ook verschrikkelijk lekker: http://eetplezier.blogspot.nl/2012/06/spinazielasagne-met-citroenricotta-en.html

Maar ook dit, tamelijk eenvoudige, gerecht van tagliatelle met spinazie en mascarpone is een gouwe ouwe, die telkens terugkeert. Ga nu niet meteen zitten googlen, want ik ben ervan overtuigd dat Jamie, Yotam of Nigella óók allemaal een recept hebben, dat griezelig dicht bij het mijne komt. Blijft de vraag, wie was er eerder: de kip of het ei *big smile*

Ingrediënten:
500 gr spinazie
200 gr mascarpone
1 teen knoflook, fijngehakt
1 rode peper, fijngehakt
1 cm verse gember, geschild en fijngehakt
8 kleine trostomaatjes, doormiddel gesneden
sap ½ citroen
zout

Bereidingswijze:
Fruit de peper, knoflook en gember zachtjes in een mengsel van boter en olijfolie in een wok.
Doe er daarna de gewassen en goed uitgelekte spinazie bij.
Laat op hoog vuur flink slinken. (Eventueel overtollig vocht kun je afgieten, maar is wel zonde van de vitamientjes).
Voeg zout en het citroensap toe.
Zet het vuur lager. Schep er de tomaatjes evenals de mascarpone door, tezamen met de beetgare tagliatelle. Warm goed door, zodat de mascarpone smelt, maar laat niet koken.

Serveer er een gepocheerd stukje zalm bij.

Voor wie het nog niet wist: ansjovisjes zitten niet alleen in een blikje of potje met flink veel zout. Deze kleine visjes zijn een korte periode per jaar ook vers te verkrijgen in ons eigen land. Verbaasd? Toegegeven, je moet de adresjes weten, je geduld wordt vaak op de proef gesteld en in het meest slechte scenario kun je direct onverrichterzake terug op 'uus an. Dan is óf het weer te slecht geweest, óf de visjes lieten zich niet vangen die dag óf alle liefhebbers in de directe omgeving zijn er al met de buit vandoor. Op=Op heet dat in de moderne marketingstrategie.

Waar zwemmen die beestjes dan eigenlijk? Ga nu niet meteen je hengel uit de schuur halen, want de kans dat je ze vangt is bijzonder klein. De visjes zoeken in de paaitijd lekker warm water op. De Oosterschelde is daarvoor een ideale plek, omdat er geen zoetwater binnenstroomt. Een ideale plek om hun eitjes af te zetten. Tussen eind april en eind juli is het daar op bepaalde plaatsen in de Oosterschelde dan ook een drukte van belang met ansjovisjes. Je zou denken: een makkie om te vangen. Fout!

Om deze visjes te pakken te krijgen, dien je te beschikken over een soort van fuik in een V-vormige constructie. Daarnaast kan het handig zijn ook iets te weten over ondiep water, weerhout, vleuken en nog meer van dat soort vaktechnische zaken. Snel vis of geld binnenhalen is er niet bij, aangezien het vangen zeer arbeidsintensief is en de opbrengst erg wisselvallig. Dit heeft te maken met de temperatuurverdeling in het water en met het gedrag van de ansjovis.

Kortom: het is eigenlijk best een ingewikkelde materie, deze zgn. "weervisserij". In het zuidwesten van Brabant, in Bergen op Zoom om precies te zijn, hebben een aantal families zich er van oudsher in verdiept. Ooit was er een levendige handel met tientallen vissers. Mede vanwege bovengenoemde redenen is het één van de beroepen die door de jaren heen bijkans is uitgestorven. Momenteel zijn er nog slechts drie weervissers actief. Weinig dus, veel te weinig, terwijl het toch zo'n puur en eerlijk ambacht is. Inmiddels is er dan ook een stichting opgericht met als doel het instandhouden van de weervisserij. Een prima initiatief wat mij betreft. Teveel van ons rijke, ambachtelijke verleden is inmiddels als zand door onze vingers weggeglipt. Laten we het pure handwerk en de producten hiervan blijven koesteren.

Verse ansjovis kun je in deze tijd van het jaar eten in een aantal restaurants in Bergen op Zoom en omgeving. Het Spuihuis, de Bloemkool, orangerie Mattemburgh om er een paar te noemen. Vaak serveren ze daar ook het AAA-menu, t.w. asperges, ansjovis en aardbeien, het beroemde Bergse trio van streekeigen producten. Ansjovisjes smaken een beetje als verse sardines. De kleinere eet je met huid en haar op, van de iets grotere kun je beter even het graatje verwijderen.

Mocht je de visjes, met een nodige dosis geluk, nog eigenhandig weten te bemachtigen, bebloem ze dan lichtjes en bak ze op een matig vuur in een klein aantal minuten goudbruin. Voeg een partje citroen, beetje remouladesaus en wat zeekraal of lamsoren toe. Meer toeters en bellen zijn totaal overbodig. We eten vis, vérse ansjovis. Zonder blik erom heen. Eerlijk. Maagdelijk. Zuiver. Precies zoals de Grote Uitvinder ze bedoeld heeft.

N.B. Ik word niet gesponsord om dit artikel te publiceren. Bovendien heb ik geen enkele commerciële connectie met de weervisserij als zodanig. Ik schrijf slechts over zaken die mij persoonlijk in beroering brengen.

Ooit, op een dag dat het kwik ver boven de dertig graden uitsteeg, was mijn verlangen tot het aanschaffen van een ijsmachine zó groot, dat ik bijna stande pede naar de winkel toog. Met het naderen van de eerste onweersbuien, ebde ook mijn begerige gevoelens weg. Gelukkig maar. Impulsaankopen doen is niet alleen financieel totaal onverantwoord; de recentelijk aangeschafte spullen belanden daarna ook vaak in de verste uithoeken van alle kasten.

Toen kwam er opnieuw een dag dat het opnieuw er-rug warm werd. Zeg maar gerust: heet. Erg heet. Ik moest de weg op met de auto. En drukkende warmte in combinatie met het aanschouwen van al die jakkerende, ingeblikte strandgangers, doet bij mij op voorhand de oksels danig klotsen. Onderweg kreeg ik visoenen van op volle toeren draaiende ventilatoren, dansende pinquins en tot de rand toe gevulde baden met tinkelende ijsblokjes.

De impuls was hiermee omgezet naar een weldoordachte aankoop. Slechts één dag later was ik de tevreden eigenaar van een zelfvriezende ijsmachine. Dat intussen een wekenlang regenfront ons land was genaderd, deerde me opeens niet zo erg meer. Over enkele uren kon ik beginnen aan mijn allereerste zelfgemaakte ijsje. Ho, zo simpel bleek dat nu ook weer niet. Recepten op internet bevielen me niet. In al mijn kookboeken geen ijs te bekennen. Dus nam ik mijn toevlucht tot het gilde van Zeeuwse amateurkoks. Nou ja, amateurs zijn het allang niet meer; zij presteren beter dan de gemiddelde restaurateur en geloof me maar: ik spreek uit ervaring. Deze club publiceert al hun receptuur online en daar vond ik een heerlijk sorbetijs van sinaasappel met wijn en likeur.

Het resultaat was verrukkelijk. Zijdezacht sorbetijs met de intense smaak van citrusfruit. Nu al kan ik jullie verzekeren dat er nog veel meer ijs gaat volgen. Laat die zomer waar geen einde aan lijkt te komen, zich gerust melden. Ik ben er klaar voor.

Ingrediënten:

250 gr suiker
250 ml water
400 gr vers sinaasappelsap
sap van 1 limoen
100 ml witte wijn
90 ml Cointreau of Grand Marnier
8 blaadjes munt

Bereidingswijze:
Breng de suiker met het water aan de kook en laat iets inkoken.
Pers de limoen en de sinaasappels uit.
Voeg het sap van de limoen, de sinaasappels, de witte wijn en de cointreau toe aan het suikerwater.
Laat koken tot de alcohol is verdampt.
Voeg nu de fijngesneden munt toe en laat even trekken.
Doe de massa door een zeef, laat afkoelen en maak er in de ijsmachine sorbetijs van.
Zet tot gebruik afgedekt in de vriezer.

Bron: Culinair Gilde Zeeland

En toen was daar die dag dat ik o zo'n verschrikkelijke trek had in Indiaas eten. Met raïta, pappadums en kulfi toe. Zonder vlees, kip of vis. Dan blijkt het, ondanks twee Indiase kookboeken op de plank, opeens niet zo gemakkelijk om een geschikt recept te vinden. Best raar eigenlijk. Vermoedelijk zegt het meer over mij dan over mijn kookboeken. Enfin, dan de vriendjes en vriendinnetjes op internet maar geraadpleegd. Die hadden stuk voor stuk waanzinnig bruikbare tips. Ik koos deze: http://www.bbc.co.uk/food/recipes/potato_and_pea_curry_19537

Rick Stein is een man die het beste uit het leven weet te halen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik dat eigenlijk vind van iedereen die eten hoog op zijn prioriteitenlijstje heeft staan. Hoe dan ook: Rick is een liefie. Een man naar mijn hart. En van dat soort mannen moet je het hebben. Tijdens zijn (televisie)reis door India kwam hij dit vegetarische gerecht tegen. Let op: in tegenstelling tot de meeste curry's, is dit een enigszins droge versie. De aardappelen nemen veel van het vocht op. Je kunt er natuurlijk voor kiezen om meer tomatenpulp toe te voegen. Ik heb dat bewust niet gedaan, omdat ik bang was dat daardoor de aroma's van de kruiden teniet zou worden gedaan.

Een curry van aardappel, erwtjes, tomaten en koriander dus. Plus de gebruikelijke Indiase rataplan aan kruiden/specerijen. De asafoetida vormt een bijzonder element hierin. Nederlandse vertaling: duivelsdrek. Niet te krijgen alhier. Allicht niet, ik leef hier te midden van godsvruchtige lieden, wat moeten die met duivelse kruiden? Doet er ook niet echt toe. In plaats daarvan heb ik er nog wel wat extra groenten aan toegevoegd (deze kun je tegelijkertijd met de aardappelen erbij doen). Van aardappelen met erwtjes word je nooit groot en sterk, laat staan dat je er een oorlog mee gaat winnen.
O ja, de kulfi komt in een later blog aan bod. Die is té lekker om jullie in onwetendheid te houden. Be patient ....

Ik heb het recept alvast vertaald voor jullie. Handy!

Ingrediënten:
1 kg aardappelen, geschild en in blokjes
4 eetlepels zonnebloemolie
1 theelepel kurkuma

3 eetlepels plantaardige olie
2 (Indiase) laurierblaadjes
¼ theelepels asafoetida
1 ui, zeer fijn gehakt
6 knoflookteentjes, geplet
5 cm verse gember, geraspt
1 theelepel chilipoeder
1 theelepel komijn
1 theelepel ketoembar (koriander)
½ theelepel gedroogde mangopoeder (amchur)
½ theelepel kurkuma
½ theelepel zout
200 gr passata (tomatenpulp)
2 groene chili’s, in dunne reepjes gesneden
150 gr diepvrieserwtjes
1 theelepel garam masala
gehakte korianderblaadjes (om af te werken)

Bereidingswijze (voor de aardappelen):
Kook de aardappelen in water met zout circa 8 minuten tot ze en beetje zacht zijn.
Laat ze goed uitlekken.
Verhit de olie in een zware pan, voeg de aardappelen toe en bak zo’n vijf minuten tot ze goudbruin zijn.
Voeg de kurkuma toe en bak deze 30 seconden mee.
Zet de pan van het vuur.

Voor de curry:
Verwarm in een andere pan de olie op middelhoog vuur.
Voeg de laurierblaadjes toe en bak deze 1 minuut; doe er daarna de asafoetida bij en roer om.
Doe er de ui bij en bak deze 5 minuten. Voeg nu de knoflook en gember toe en bak nog zo’n 5 minuten tot alles licht goudbruin is. Pas op voor verbranden!
Nu kunnen de kruiden en zout erbij. Bak deze enkele minuten zachtjes aan.
Voeg de passata, chilipepers en 100 ml water toe en roer alles goed door elkaar.
Zet het vuur lager en doe de aardappelen erbij en leg het deksel op de pan.
Laat alles 10-15 minuten pruttelen. Als het te droog wordt, kun je wat water toevoegen.

Voeg de erwten toe en de garam masala. Kook nog 3-4 minuten zonder deksel tot de erwtjes gaar zijn.
Garneer de curry met vers gehakte koriander.

Dat je licht oververhit en met de tong op je schoenen je eigenste voordeur weet te vinden. Vanwege te ver en te warm. Dat hij een laatste sprintje naar de bank trekt en zich neer laat ploffen als kwam hij nooit meer overeind. En dat zij nog net de koelkast weet te bereiken en er een ijskoud flesje uit weet te vissen. Niet zozeer bedoeld als koele dorstlesser maar veel meer als hartversterker. Want dat is precies wat we nu effe héél hard nodig hebben. Sjonge, sjonge, wat een uitputtingsslag!

Dat het toevallig een flesje met eigenhandig aangebracht label betreft, kan ons op dat moment weinig schelen. Als er maar alcohol in zit. Die labels bevestig ik er aan om enigszins koers te kunnen houden in het wonderlijke wijnland. Een labeltje houdt meestal het volgende in: óf bijzonder, of alleen om te proberen of beetje te duur voor dagelijks gebruik. Deze was het alledrie tegelijk.

Met in ons geheugen de smaak van frisse, stuivende wijntjes, zoals wij ze gewend zijn, kijken we elkaar na de eerste slok bedremmeld aan. Huh? Niet bepaald alledaags. Wel citrusfris te noemen, maar toch met een flink doordringend zuurtje en ook iets behoorlijk vettigs in de ondertoon. Beetje ziltig misschien. Verder ook niet onbelangrijk: een piepklein belletje. Tussen twee grote geeuwen door, inspecteer ik het etiket.

Een txakoli. Die ja. Ooit eens gekocht bij iemand die er erg enthousiast over was. Niet zo bekend hier. Het overgrote deel van dit troostrijke vocht wordt ter plekke, in het Spaanse Baskenland, genuttigd. Met name in de tapasbars is deze wijn ongekend populair. Weinig export dus. Gefabriceerd van de Hondarribi Zuri druif. Wie deze vrucht kent, mag zijn vinger opsteken!

Het tweede glas drinken we aan tafel bij gebakken scampi en brood. Dan smaakt hij al vele malen beter. Wat zeg ik? Bijna perfect. Conclusie: de txacoli is niet erg geschikt als aperitief. Maar combineer hem met een visje, wat simpele schaal- of schelpdieren en he’s your man!

Hamersma omschrijft de smaak van deze wijn als een kruising tussen een goede cava, een prima muscadet en een pico albariño. En daarmee geef ik hem, de grote wijnkenner himself, het laatste woord.

Mijn moedertje kijkt me nog altijd een beetje meewarig aan als ik haar vertel van mijn vleesloze maaltijden. Alsof ik het voorkomen heb van een uitgemergelde zielenpoot. Hoe kan een mens in hemelsnaam zonder sappige koteletjes en dito slavinkjes? Geen jus ook. Dat vooral is wel heel erg vervelend. Droge aardappeltjes, dat is voer voor varkens. Ik laat het maar zo.

Intussen fröbel ik lustig verder aan mijn vegetarische creaties. Soms resulteert dat in een zielloos geheel en andere keren geef ik mezelf een bescheiden schouderklopje. Iemand moet het doen tenslotte. Deze gevulde paddenstoel schaar ik onder het rijtje "goed geslaagd".

Ingrediënten: (voor 2 personen)
2 portobello’s
5 bosuitjes, in ringetjes
2 tenen knoflook, fijngehakt
½ courgette, in piepkleine blokjes
1 gele paprika, in piepkleine blokjes
4 tomaatjes (Taste Tom), ontveld en in stukjes
4 eetlepels geraspte Parmezaanse kaas
2 eetlepels panko
2 flinke eetlepels basilicum, grof gehakt
zout/peper

Bereidingswijze:
Wrijf de portobello’s goed schoon en verwijder het steeltje. Met een theelepel of zo’n stekertje voor meloenbolletjes kun je een laag van de binnenkant afschrapen. Ze moeten wel minstens ½ cm dik blijven! Bestrijk ze zowel aan de binnen- als aan de buitenkant met olijfolie. Leg ze daarna in een vuurvaste schaal.

Fruit de bosuitjes en de knoflook zachtjes aan in een flinke scheut olijfolie.
Bak daarna de courgette en paprika circa 5 minuten mee.
Voeg nu de tomaten toe en laat alles op hoog vuur indikken. Er mag niet teveel vocht overblijven.
Kruid met peper en zout.
Schep het ui-groentemengsel in een schaal en laat het een beetje afkoelen.

Verwarm de oven voor op 180°.
Voeg twee eetlepels kaas, panko en basilicum toe aan het mengsel.
Meng alles goed door elkaar en vul de portobello’s er mee.
Strooi de resterende kaas over de paddenstoelen.
Bak de portobello’s 15 à 20 minuten in de oven.

Lekker met pasta en een frisse salade.

Op het eiland waar zich tevens ons buitenverblijfje bevindt, is momenteel de zgn Kunstschouw. Tijdens deze manifestatie tonen tientallen lokale kunstenaars hun opgebouwde collecties. Man en ik nemen er graag een kijkje. We hobbelen van prachtige tuinen naar authentieke boerenschuren. Van kleurrijke schilderen naar fantastische sculpturen. Kunst is altijd met een grote K, simpelweg omdat het door iemands geest is bedacht en door de handen, behorend bij diezelfde geest, is gemaakt. Het is altijd goed, ook al is niet alles onze smaak.

Na zo'n dagje kunst happen, willen we ons lekker lui laten wegzakken en nog wat napraten over alles wat we gezien hebben. Met een wijntje. En zicht op een gemakkelijke maaltijd. Als je voor nóg meer gemak kiest, kun je de verse zalm vervangen door een blikje. Dat dit invloed heeft op het eindresultaat, zal je duidelijk zijn. Niets beter als verse ingrediënten. Maar goed, in geval van nood is het een bruikbaar alternatief.

Ingrediënten (2 personen)
6 ons aardappelen
3 ons zalm
3 lente-uitjes, in ringetjes
1 zure appel (Granny Smith), in blokjes
flinke hand dille, fijngehakt
2 eetl kwark
2 eetl mayonaise
2 eetl citroensap
½ eetl mosterd
peper/zout naar smaak

Bereidingswijze:
Begin met het pocheren van de zalm. Voor extra smaak doe je dit in een court bouillon. Doe wel voorzichtig, zodat de vis niet uit elkaar valt. Laat afkoelen.

Meng in een schaal de kwark, mayonaise, mosterd en citroensap.
Snijd de lente-uitjes in ringetjes, de zalm in stukken en de appel in blokjes.
Hak de dille fijn.
Meng dit door het kwark-mayonaisemengsel.
Zout en peper naar wens toevoegen.

Kook de (liefst nieuwe) aardappelen pas kort voor je aan tafel wilt. Een kwartier is lang genoeg.
Schep ze uit de pan, snijd ze snel in grote blokjes en meng ze als ze nog enigszins warm zijn door de overige ingrediënten.
Hierdoor mengt de dressing zich goed door de salade.
Wel meteen aan tafel nu.

The modern version? What’s that? Ik moet eerlijk bekennen dat ik het ook niet altijd zo voorzien heb op de termen modern of eigentijds. Een klassiek recept staat of valt bij de gratie van de juiste ingrediënten en een authentieke bereidingswijze. Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als “dichterlijke vrijheid”. Dat heb ik in dit recept een beetje als leidraad aan gehouden. Dus, lieve vriendjes en vriendinnetjes met veel wetenschap van Indonesische of Maleisische kokerij, stay cool please! Ik besef dat dit niets, helemaal niets, te maken heeft met de oorspronkelijke versie.

Babi pangang ofwel babi panggang is van oudsher een stuk geroosterd varkensvlees waar een zoetzure, rode saus bij hoort. Het grote probleem is dat ik rondom mijn woning nergens vlees durf te roosteren, zonder verbannen te worden naar een onbewoond eiland. Onderstaand recept vond ik een heel acceptabel alternatief.

Ingrediënten: (4 personen)
500 gr schouderkarbonade, in dobbelstenen
1 eetl appelstroop
2 grote uien, gesnipperd
1 teen knoflook, fijngehakt
3 eetl bruine suiker
5 eetl ketjap manis
1 bouillonblokje
1 klein blikje tomatenpuree
maizena
zout/peper
boter of olie

Bereidingswijze:
Kruid het vlees met zout en peper en bak het rondom mooi bruin.
Haal het vlees uit de pan. Fruit de ui en de knoflook zachtjes aan.
Bak de tomatenpuree even mee, om te “ontzuren”.
Roer de suiker, ketjap en sambal door elkaar en voeg dit toe aan het vlees.
Voeg 2,5 dl water, de appelstroop en het bouillonblokje toe.
Laat dit sudderen tot het vlees gaar is.
Bind de saus met een beetje maizena.

Weleens van Ayurveda gehoord? Niet? In dat geval ga ik het je ook niet uitleggen. Veel te ingewikkeld allemaal. Het komt er op neer dat er drie types mens te onderscheiden zijn. Vata, Kapha en Pitta. Zogenaamde dosha’s dienen ervoor een mens in balans te houden. Eenmaal in disbalans is het de zaak de zwakke dosha’s te versterken door middel van een op jou type toegepaste leefstijl en voedingswijze.

Ik ben een zgn. Vata-type. Een mager scharminkel met zichtbare gewrichten, die het vaak koud heeft, met een voorkeur voor zoetzure en zoute smaken. En hete dranken. Ook nog. Valt soep onder drank? Ik zeg ja!

Het accent op mijn voedingspatroon dient gelijk te zijn aan die van een tandeloos, oud omaatje: zacht, goed gaar gekookt voedsel dat gemakkelijk verteert. Verder heeft een Vata type een voorkeur voor verwarmende kruiden en specerijen, zoals venkel, gember, kaneel en kardemom.
Gleuft ’t of niet: in de praktijk van alledag klopt het allemaal als een bus.

Deze wetenschap stamt uit een post-puberaal tijdperk, waarin ik nog op zoek was naar mijn eigenste identiteit. Inmiddels weet ik dat ik behept ben met een groot aantal eigenaardigheden die nooitniemeer over zullen gaan. En dat ik het sterrenbeeld waaronder ik geboren ben, de Steenbok, alle eer aandoe. Koppig en onverzettelijk. Met - paradoxaal genoeg - alle kenmerken van een angsthaas en een stresskip in mij. Ik doe het er maar mee.

Afijn. Genoeg geleuterd hoor ik jullie denken Waar blijft het eten?. Maar let op: alles in het leven heeft een functie. Als het goed is hebben jullie nu begrepen dat ik een afkeer heb van koud, kouder, koudst. Hoe warm het ook buiten is, je doet mij geen plezier met koude salades. Alsof er drie kilo stenen op mijn arme, tere maagje vallen. Daarom heb ik ooit besloten mijn zomerse no-cook maaltijden altijd lauwwarm te eten.

Moeilijk is het niet. Je zorgt dat het overgrote deel van de ingrediënten klaar staan in een schaal en voegt daar op het laatste ogenblik de warme rijst, aardappelen of pasta aan toe. Door het te mengen met de overige bestanddelen wordt alles lauwwarm. Een appel of een bosuitje dragen zorg voor de frisse toets en geroosterde pijnboompitten voor een extra crunch. Op deze manier verveelt een maaltijdsalade nooit. Niet bij mij althans.

Ingrediënten:
grote stronk broccoli
200 gr koude blauwschimmelkaas, ik gebruik het liefst Cambozola
3 bosuitjes
4 trostomaatjes, tasty Tom of Romaatjes
tagliatelle voor 2 personen
pijnboompitten

Bereidingswijze:
Snijd de broccoli in kleine roosjes en blancheer ze circa 5 minuten.
Giet ze af en laat ze goed uitlekken en afkoelen in een vergiet.
Snijd de bosuitjes in fijne ringetjes.
Leg de trostomaatjes in kokend water en ontdoe van hun velletjes.
Snijd ze doormidden, haal het zaad eruit en snijd in kleine stukjes.
Snijd de korst van de kaas. Snijd er daarna kleine blokjes van.
Meng alle ingrediënten in een schaal door elkaar. Voeg olijfolie en flink peper toe.
In dit stadium nog geen zout toevoegen! Proef of dit nodig is, nadat je de pasta hebt toegevoegd.
Dit alles afgedekt wegzetten.

Op het moment dat je aan tafel wilt gaan, kook je de pasta al dente.
Even afgieten en snel door de ingrediënten in de schaal husselen.
Pijnboompitten roosteren. Deze over de salade strooien.
Evt. afwerken met een scheut maagdelijke olijfolie.

Noot: op de foto is de pasta er nog niet doorheen gemengd. Uit ervaring weet ik dat dat geen smakelijke foto oplevert.

En daar was-ie dan: de ZON. Ook zo genoten van een dag als vandaag? Mooi.
Morgen nog zo één, dus genieten maar zolang het duurt.

Wat is er op aan het eind van zo’n zomerse dag lekkerder dan een verkoelend ijsje? Of toch dat geurige kopje espresso misschien? Of allebei tegelijk?

Ik koos voor het laatste. Een koffie sorbetijs. Heerlijk met een spiegeltje van advocaat en wat slagroom. Jammer alleen dat de consistentie te wensen over liet. Al mijn andere ijsjes zijn altijd prachtig homogeen, maar omdat ik het eiwit eruit gelaten heb (ik ben bang rauw ei te gebruiken) werd het heel fluffy en dus moeilijk schepbaar. Doet niets af aan de smaak overigens. Volgende keer wil ik het proberen met een scheut Tia Maria erin. Minder water dan erbij natuurlijk. En dan ook nog advocaat erbij? Jawel hoor, ik ben een ruige meid, een heuse durfal.

Ingrediënten: (circa 8 bolletjes)
105 gr suiker
17 gr dextrose
220 gr espressokoffie
220 gr water
12 gr eiwit

Bereidingswijze:
Weeg de ingrediënten nauwkeurig af en zet ze klaar.
Doe de suiker en de dextrose samen in een kom.
Schenk de vers gezette espresso op de suiker en de dextrose.
Roer goed door tot alle suikers zijn opgelost.
Schenk het water erbij.
Klop het eiwit los met een vork.
Schenk een klein beetje koffiemengsel bij het eiwit en meng het goed.
Schenk dit nu bij de rest van de koffie terwijl je goed met de garde roert.
Schep het mengsel in de ijsmachine en draai tot het goed is. Circa 20 minuten.

Bron: IJs – Carlina de Lorenzo

Regen? Hoor ik dat nu goed? Zijn dat echt regendruppels die ik tegen de trottoirtegels omhoog hoor spetteren? Het is niet waar. Op deze spannende zaterdag, waarop Nederland zijn reputatie als voetbalnatie dient hoog te houden, gaat het allemaal heel anders dan gepland. Flinke plensbuien trekken na lange tijd van droogte over Zeeland. De bloemen zijn blij; ik iets minder. Mijn geplande buitenactiviteiten komen bovenaan op de bucket list. Wat nu?

Waar ieder ander geen moeite kent om vrije zaterdagen op te vullen, strekt dit begin van het weekend zich nu even verloren voor me uit. Met een lijf dat enige overeenkomsten vertoont met een wankele bouwval ben ik voor altijd vrijgesteld van sportactiviteiten. De zaterdagse boodschappen heb ik op vrijdag al binnen gehaald. Geen enkel stukje was- of strijkgoed in de mand. Er zijn artistieke lieden die op zulke momenten wonderbaarlijk mooie creaties weten te fabriceren Het is aan mij allemaal niet besteed. Laat mij een olifant tekenen en het wordt een fluitketel. Een eenvoudig te maken kussensloop wordt een XXL onderbroek. Zonder pijpen.

Gelukkig ben ik goeie maatjes met mijn koel- of provisiekast. Zij hebben altijd wel tijdverdrijvende elementen te bieden. Ik ga neuriënd aan de slag, met het prettige stemgeluid van Frits Spits op de achtergrond die zijn Taalstaat presenteert. Knutselen in de keuken en toveren met taal, het zijn toch eigenlijk wel de meest spraakmakende bezigheden in mijn bestaan. Ik hoor jullie denken.

Off we go dan maar. Oven op 180°. Biologische bietjes in alufolie wikkelen en hup de warmte in. Koken doe ik deze dieprode rakkers al jaren niet meer. Geroosterd in de oven zijn ze zó veel lekkerder. Dan is de grote basilicumplant aan de beurt. Gekocht voor € 1,20 bij mijn vaste Islamitische winkel. Ik ontdoe haar van dauwverse blaadjes, was ze en sla ze zorgvuldig droog in de slacentrifuge. Pijnboompitten in de koekenpan. Jullie snappen ondertussen wat het moet worden. (Les 1 voor elke beginnende schrijver: onderschat je lezers nooit). Pesto zonder kunstmatige toevoegingen dus. Basilicum, pijnboompitten, Parmezaanse kaas, knoflook, olijfolie. That’s it.

Als de bietjes na een uurtje ovenwarmte gaar zijn, wrijf ik met mijn vuurvaste handen snel het velletje eraf. Bosuitje. Appeltje. Augurkje. Hak, hak, hak. Lepeltje yoghurt en mayo, zout, peper, mosterd en citroen. Of zoals ouwe trouwe Cas zou zeggen: voilá, bietjessalade!

Lunchen doe ik met zelfgebakken broodjes (de Thuisbakkerij is op vrijdag actief), die ik besmeer met een restje auberginepuree en daarbovenop een ferme laag huisgemaakte tzatziki. Teveel knof, maar geen nood, ik hoef de deur niet uit zolang het regent. Rode bessen en wilde perziken na.

’s Middags is er culipost van Boska. Alles om homemade mozzarella te maken. Leuk! Vandaag komt er niet meer van, maar als ex-kaasmaakhulpvrouw ga ik het zeker proberen. Wel nog even die buffel zien te vangen. En zien te melken. Dat wordt nog een hele klus.

Als we aan het eind van de middag aan tafel zitten, loeren Man en ik met een zijdelingse blik naar België-Argentinie. Het andere oog is begerig gericht op de voortreffelijke rozemarijnaardappeltjes uit de oven, aangevuld met de bietjessalade. Nóóit met het bord op schoot eten, hoor ik mam in vaste overtuiging roepen. Wij houden er een stijve nek aan over. En een gedeukt loyaliteitsgevoel, want stiekem weg juich ik óók een beetje voor de buren.

Op de valreep van deze ietwat onbeduidende dag komt alles goed. Met een bloedstollende, nachtelijke happening. Temperament en sportief venijn gaan hand in daar in het verre Salvador. Middels onze kijkdozen ben ik er, samen met nog 7,5 miljoen medelanders, gewoon bij. Spanning en sensatie alom. Een mens zou er honger van krijgen. Maar omdat er na elven in huize Eetplezier niets meer geserveerd wordt dat tot verteringsproblemen zou kunnen leiden, ben ik genoodzaakt te gaan kluiven aan mezelf. Minuscule stukjes onderlip en vinger vinden een weg naar binnen. Mijn adrenalinespiegel stijgt tot boven het kookpunt en er ontwikkelen zich rookpluimen uit mijn oren. De tijd schrijdt o zo langzaam voort.

Om tien over half een voltrekt zich dan uiteindelijk de ontknoping. Tim krijgt een dikke, vette Krul onder zijn huiswerk. Goed gedaan, jochie. Terwijl het feestgedruis nagalmt in mijn oren, leg ik volledig gerustgesteld het doorgedraaide hoofd te ruste. Een minzaam glimlachje speelt om mijn mond. Dit is Nederland ten voeten uit. Veel regen en toch niet nat. Olé.

Potverpielekes, wat kan een mens zich soms belazerd voelen. Belazerd, in de zin van bedonderd, voor de gek gehouden. Waar gaat het om, mevrouw Eetplezier? Vertel, vertel, zodat wij u snel psycho-sociale hulp kunnen aanbieden.

Oké, als jullie het zo graag willen weten .... Al meer dan een jaar verkondigt de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit dat zij meer transparantie wil bewerkstelligen met betrekking tot de hygiënische omstandigheden in horecagelegenheden. De consument zou in de toekomst altijd moeten kunnen zien naar welk restaurant hij/zij het best zou kunnen gaan. Zonder gevaar voor eigen leven, als ik het zo mag duiden. De inspecteurs van de NVWA komen toch regelmatig langs, dus waarom niet meteen openheid van zaken geven aan de consument? Ja, waarom eigenlijk niet? Ik vroeg het me al jaren af.

Enfin, afgelopen maandag was het dan na veel gekwetter en gemekker eindelijk zover. De app Horeca inspectiekaart zag het levenslicht. Zie http://www.inspectieresultaten.vwa.nl/iframe/inspectieresultaten.html
Vooralsnog werd begonnen met de lunchrooms. Dat niet alle 45.000 gelegenheden in één keer in kaart gebracht kunnen worden, moge duidelijk zijn. Alle begrip daarvoor, je moet ergens beginnen tenslotte. Tot zover iedereen blij. Eindelijk garanties vooraf. Nooit meer fris-bruin opgekrulde slablaadjes tussen je broodje en al helemaal geen kippenveltaferelen als je op een kwade dag besluit de bestanddelen van je lunch eens kritisch te analyseren en je vervolgens op een slak, kakkerlak of haar stuit. Check vooraf de app en je bent verzekerd van een perfect broodje, bereid onder optimale hygiënische omstandigheden.

Het is simpel. Er wordt gewerkt met drie kleuren. Groen. Oranje. Rood. Die kleuren spreken voor zich. Op de kaart staan in totaal 878 lunchrooms met een groene kleur. Er zijn er 32 oranje. Betreffende ondernemers laten dus een - hygiënisch - steekje vallen. En hoeveel scoren er dan rood, mevrouw Eetplezier? Goeie vraag van jullie. Het antwoord is: niet één. Geen enkele van de tot nu toe door de NVWA bezochte lunchroom of broodjeszaak, scoort een onvoldoende. Mag ik dat op zijn zachtst gezegd vreemd noemen? Ja, dat mag ik.

Dat er vervolgens nog wel een fiks aantal locaties bezocht dienen te worden (deze bezitten op de kaart een witte of blanco kleur), doet m.i. niets af aan het feit dat liefst 910 lunchrooms wél zijn bezocht en volgens de NVWA in meer of mindere mate worden goedgekeurd.

Vervolgens dringt zich de vraag op: zegt dat iets over de standaard hygiënische omstandigheden waaronder broodjesverkopers zich scharen of spreekt het wellicht boekdelen over het consument misleidende beleid dat de NVWA voert? Het is toch godsonmogelijk dat er bij dit soort aantallen slechts 32 zaken zijn waar eventueel iets verbeterd zou kunnen worden?

Laat me niet lachen, dames en heren NVWA. Misschien ben ik niet in het bezit van de juiste titel en/of opleiding, heb ik in de afgelopen dertig jaar niet meer dan pakweg vijftig lunchrooms bezocht, maar ik durf u te verzekeren dat ik in veel van deze zaken taferelen gezien heb die bij mij de haren ten berge doen rijzen. U zegt? Ik zou naar laagdrempelige horecagelegenheden gaan? Gelukkig kan ik u ook daarin geruststellen. Mijn voorkeur gaat uit naar ordentelijk uitziende gelegenheden met een frisse, moderne entourage. Helaas is mijn ervaring dat een heldere buitenkant niet per se synoniem hoeft te staan met een propere werkwijze.

Het spijt me, ik geloof niet in een app die slechts globale informatie en/geen exacte details prijs geeft. Ik wil niet als een klein kind (lees: onnozele consument) het bos in gestuurd worden. Waarom moeten uitgevoerde controles altijd met zoveel geheimzinnigheid omsluierd worden? Waarom mag ik niet gewoon de inspectierapporten inzien? Wat is er mis met volledige openheid van zaken? Waar geen rook is, is ook geen vuur en valt er niets te vrezen, toch? Op deze manier wordt een schijntransparantie gecreëerd waar noch de horeca-ondernemer noch de consument bij gebaat is. Helder als glas, dat zou transparantie moeten zijn. Bij de NVWA maken ze er melkglas van. En daar valt jammer genoeg niet doorheen te kijken.

Voor iedereen die zelf een oordeel wil vellen: de app is er voor iOS en Android en is gratis te downloaden in de App Store en de Play Store.

Laat ik beginnen met jullie te vertellen dat ik echt een heel lieve, zorgzame partner heb. Hij heeft bijvoorbeeld het volledige beheer over de Thuisbakkerij en vervult die rol met verve. Altijd heerlijk vers, zelfgebakken brood is een heuse luxe. Alle klusjes in huis zijn al gebeurd vóór ik twee maal met mijn ogen heb kunnen knipperen. Ook op digitaal gebied zorgt hij dat de fabriek soepeltjes blijft draaien. (Persoonlijk zou ik me tot mijn einde blijven vastklampen aan de allereerste versie van Windows. Zolang programma's maar gewoon doen wat ik voor ogen heb, hoeven al die veranderingen niet voor mij). En last but not least: als ik me ziek, zwak of misselijk voel zorgt hij liefdevol voor de sinaasappeltjes én de kippensoep. Tot zover het goede nieuws. Dan nu het slechte. Hij is een man. Een echte man. En dat soort kun je beter niet om boodschappen sturen. Of ze kopen veel te veel. Of te weinig. Of compleet nutteloze zaken. Of allemaal dingen die niet, ik herhaal: niet, op het lijstje staan.

Ik had het al gezegd, toch? Ik heb een schat van een man. Echt waar. Vanmorgen vertrok hij monter naar zijn grote, blauwe vijand. Die met de hamsters. Hij deed boodschappen en keek, zoals gebruikelijk, niet naar hoeveelheden, data of etiketten. Supermarkten zijn een soort van gevangenissen waar je zo snel mogelijk dient uit te geraken.

Dan zit je dus met een zak spinazie die óp de datum is. Ik zag het direct aan de stand van de bladeren. Geen gepieker wat even we vanavond. Er moest spinazie in, zoveel was duidelijk.
In het verleden maakte ik vaak de met spinazie gevulde pastaschelpen en tomatensaus van Nigella Lawson. Dit is een variatie erop. Eerlijk gezegd was ik bang dat de spinazie met de mascarpone niet voldoende “stevig” zou worden, maar dat bleek een misvatting. Het werd een keurig gerecht.

Ingrediënten:
250 gr lasagnebladen (voorgekookt)
500 gr spinazie
2 uien
1 teen knoflook
250 gr mascarpone
100 gram geraspte parmezaanse kaas
2 blikken tomaten
4 à 5 verse tomaten
handvol zwarte olijven
3 eetlepels olijfolie
beetje suiker
zout/versgemalen peper/oregano

Bereidingswijze:

Begin met het maken van de tomatensaus.
Snijd de uien en fruit ze zachtjes aan in de olijfolie tot ze zacht zijn.
Plet de knoflook en bak deze op het laatst even mee. Pas op voor verbranden!
Leg de verse tomaten in kokend water, spoel ze af met koud water en ontdoe ze van het velletje.
Snijd de tomaten in stukjes.
Doe de blikken én de verse tomaten bij de uien, voeg zout, peper, suiker en oregano toe en doe het deksel op de pan.
Laat dit minstens een half uur zacht pruttelen tot het is ingedikt.

Verwarm de oven voor op 200 graden.

Laat de spinazie met zout in een pan of wok snel slinken. Giet hem af.

Hak of blender deze en schep hem in een schaal.

Voeg nu de mascarpone toe en meng alles goed door elkaar.

Gebruik een ovenschaal waar de lasagnebladen het beste in passen. Ik gebruikte de koelverse van de Lidl en die vind ik persoonlijk qua formaat veel gemakkelijker dan die van Appie.

Smeer op de bodem van de schaal een dikke laag tomatensaus.

Leg er de lasagnebladen op.

Vervolg met een laag spinazie-mascarponemengsel, waarop je een beetje parmezaanse kaas en peper strooit.

Dek af met lasagnebladen.

Herhaal deze stappen, tot alles op is.

Eindig weer met een dikke laag tomatensaus en strooi hier nog wat parmezaanse kaas over, tezamen de olijven.

Zet in de oven. Bak de lasagne circa 30 minuten.

Hoe komt het toch dat sommige mensen zich zo heerlijk doelgericht in het NU weten te manifesteren en anderen in een permanente staat van afwezigheid verkeren? Ik schaar mezelf onder die laatste groep, de onverbeterlijke dromers. Als een blind paard huppel ik door mijn woonplaats. Geen mens die ik herken als ze niet eerst keihard mijn naam door de straten loeien. Al menig, verontwaardigde kennis/vriend/vriendin/collega heeft reeds een hartig woordje met me gewisseld.

Waarmee ik zeker niet wil zeggen dat alle tevredenheid in mij op de vlucht geslagen is. Verre van dat, geef mij een pot thee, pen, papier en een bundeltje zonnestralen en ik ben gelukkig. Maar toch .... achter mijn oogleden voltrekken er zich taferelen die regelrecht uit een sprookjesboek lijken te zijn geplukt. Goudgele graanvelden, waar ik me als een soort Alice in Wonderland, doorheen wurm. Schuimende waterkolommen die me in hun woeste drift meevoeren naar groen-blauwe oases. Tropische eilanden waar de bounty's aan de bomen groeien. Dat soort gedachtengangen. Ze ontstaan vanzelf tijdens het strijken, tijdens het koken, ja, wanneer niet eigenlijk? Even weg uit die gezapige sfeer, die vette, Zeeuwse klei die aan mijn voetzolen blijft plakken.

Vanmiddag deed ik een rondje door mijn geliefde stukje Zeeland. Hoog boven me vertoont de hemel zijn typisch Hollandse zomerluchten. In de bermen uitbundig bloeiende zuring, wilde kamille en statig uitziende berenklauwen. De schapen op de dijken staken voor even hun grazende activiteiten en kijken me verwonderd na, als ik ze groet. "Dag schaap", roep ik vrolijk, terwijl ik in de verte de contouren zie opdoemen van de kerktorens van Kapelle en Wemeldinge. Op de Kattendijksedijk ligt het zoute laken van de Oosterschelde er stilletjes bij. De zon tovert veelkleurige diamantjes op het wateroppervlak. Geen witte zeilen, geen zwemmers. Zeeland is op deze doordeweekse dag, zo vlak voor het hoogseizoen losbarst, voor even nog in diepe rust.

Even verderop steekt de bloemenpracht van welig tierende boerenjasmijn en roze hortensia prachtig af tegen diepzwart geteerde boerenschuren. Ondanks al het moois dat aan mij voorbij trekt, voel ik dat ik toch weer begin te dromen. Dat ik een ander ben. Dat ik in een fijn, warm land woon. Met smaragdgroene heuvels en azuurblauwe meren. Overal om me heen groeien olijven, tomaten, citroenen en druiven. En dat ik dan in een statig wit buitenhuis woon met hectares land erom heen. Veel bomen ook, gebladerde monumenten die de tand des tijds onverzettelijk hebben weten te weerstaan. Als de zon op zijn hoogst staat, kan ik me in hun schaduw nestelen. Eindeloze grasvelden. De lucht is vervuld van de heerlijkste kruidengeuren: salie, rozemarijn, oregano.

De keuken van mijn huis heeft ballroom-achtige afmetingen. Met in het midden een doorleefde achtpersoonstafel en naast het granieten aanrecht een imposante AGA, die dag en nacht brandt. Koele, glanzende tegels op de vloer. Uit de oven komt de geur van een geurige ossobuccoschotel. Ik sla de botermalse slablaadjes droog, snijd dieprode, zongerijpte tomaten in plakjes en garneer ze met zojuist geplukte basilicum. Ik neurie een liedje. Over dromen die bedrog zijn. Over wakker worden, je adem te voelen en je gezicht te zien. En dromen die gewoon naast je liggen. Zomaar, voor het pakken.

Ik ontwaak. Temidden van Zeeuwse velden vol wuivend vlas. Gatverdamme, laat ik nu in hemelsnaam niet afsluiten met valse sentimenten. Niks voor mij. Ik kan bij tijd en wijle misschien een beetje vaag typetje lijken, ik blijf wel een controlfreak en vaar graag rechte koers in de soms woelige levenszeeën. Hoofdzaken heb ik inmiddels aardig weten te scheiden van de bijzaken. Wellicht dat ik daarom zo vaak in gedachten ben. Om te peinzen. En te dromen. Want dromen moet je koesteren, anders worden het vanzelf nachtmerries.

Ook al ben ik geen ijsfanaat ten voeten uit, (ik bedoel: ik zie mezelf niet zo gauw op zijn Amerikaans een half litertje naar binnen lepelen), met de weersomstandigheden van de afgelopen week wil een zelfbereid ijsje me toch uitermate bekoren.

Dit is een variant op het aardbeienijs op Carolines blog. Ook lekker, maar ik ben meer van de bosbessen. Het werd een heerlijk, romig ijsje. En het maken is zó simpel, daar hoeft echt geen zweetdruppel voor aan te pas komen. Iedereen die druk aan het werk is geweest, oververhit is geraakt en niets anders dan verkoeling wil: eat your heart out!

Ingrediënten:
350 g bosbessen
1 blik gezoete, gecondenseerde melk
250 ml slagroom

Bereidingswijze:
Was de bosbessen en laat ze goed uitlekken.
Pureer ze met de staafmixer.
Vermeng de vruchtenpuree met de gecondenseerde melk.
Klop de slagroom luchtig (vooral niet stijf) en spatel de room door de bessenpuree met de melk.
Laat alles in de koelkast door en door koud worden.
Giet het mengsel in de draaiende ijsmachine en laat het ijs draaien tot het klaar is.
Schep het in een diepvriesdoos en bewaar tot gebruik in de vriezer.

Van oververhitting is geen sprake in huize Eetplezier. Met gesloten luiken en een miniem activiteitenprogramma was het best te doen. Vanzelfsprekend leef ik mee met alle mensen die onder deze licht-tropische omstandigheden zwaar lichamelijk werk hebben te doen; alle andere personen met redelijk normale functies moeten niet zeuren. Blootshoofds, gezeten op een niet vooruit te branden kameel, in de eindeloze zandduinen van Timboektoe, dan heb je recht van spreken. Nu niet, geen flauwekul, het gras is nog groen, de bomen dragen nog bladeren en wij mensen zijn in het gelukkige bezit van airco's, ventilatoren, climat controls en meer van dat soort commerciële ongein. Kom daar maar eens om in de binnenlanden van Zimbabwe.

En hoe het met mijn daadwerkelijke eetplezier gesteld is? Ook niets te klagen. Geen boerenkool op het menu, dat moge duidelijk zijn, maar een fijne bak malse kropsla met gebakken aardappeltjes en een gekookt eitje gaat er altijd nog prima in. De riz nicoise trouwens ook. En niet te vergeten de bij elk hitteplan onmisbare salade van watermeloen met feta. Oké, je moet een beetje durven afwijken van je conventionele eetpatroon, maar daarmee overleef je dan ook de meest pittige hitte-veldslag. Afgelopen donderdag, toen de thermometers weer redelijk normale waarden aangaven, aten we gewoon weer een lekker kerriesoepje en vrijdag babi ketjap met sambal boontjes. Je mag me er voor wakker maken.

Voldoende drinken is een heel ander verhaal. Dat doe ik niet. Ik drink wel. Een beetje. Het houdt op na een half glas. Water welteverstaan. Ik kan er maar niet aan wennen, zo'n slok die he-le-maal nergens naar smaakt, rustig van boven naar beneden laten glijden. Om over al die iso-, sport,- en energiedrankjes maar te zwijgen. Stuk voor stuk lijken ze op dubieuze mengsels tussen uilenzeik en heksenkots. Lamaar, ik drink mijn eigen theetje wel. 's Morgens, 's middags en tijdens het achtuurjournaal nog een kopje. Dat is het wel, veel te weinig dus. En dat is uitermate slecht voor de gezondheid, zeggen de jongens en meisjes van het RIVM. Dat is de organisatie die destijds zo'n prima oplossing bedacht hadden voor de Mexicaanse griep. Die ja. Ik geloof dat ik ze maar een beetje laat zwammen. Hoewel we er wel bedacht op dienen te zijn dat de on-Nederlandse hitte van de afgelopen week met name bij onze oudere en kwetsbare medemens een behoorlijke aanslag pleegt op hun algehele gesteldheid. Laten we daar met z'n allen vooral een beetje alert op zijn. Die eenzame buurvrouw woont vaak zó akelig dichtbij.

Gelukkig ligt Nederland op het noordelijk halfrond en is extreme warmte altijd maar van korte duur. Zodra Piet Paulusma over "hier en daar een buitje" begint, halen we opgelucht adem. Want daar zijn we met z'n allen toch het meest aan gewend geraakt: Hollandse wolkenluchten, een kletsnatte kruin als er een onverwachts wolkje over trekt en een gematigde temperatuur waarbij je ongestoord je ding kunt doen. Zo zijn wij. Want alleen op die manier kunnen we ten minste zonder scrupules blijven verlangen naar die geldverslindende vakantie op dat zinderende Bounty-eiland. Alwaar wij ons helemaal te pletter zweten, maar waarover wij bij thuiskomst geen onvertogen woord zullen laten vallen, als de achterblijvers bezorgd vragen hoe we het gehad hebben. Te warm? Hoe komen ze erbij? Dat is toch juist heerlijk?

Alle mojito's, Hugo's of aperol spritz' ten spijt, de Pimm's cup heeft inmiddels ook een aardig vast plekje weten te veroveren op de drankenkaart in huize Eetplezier. Lekker rond een uur of vier op je eigen overdekte terras, wachtend op de eerste onweersbui.

Pimm’s nr 1 is in Nederland niet zo heel erg bekend. Het is afkomstig uit Engeland en in zijn pure vorm min of meer ondrinkbaar. Oké, met flink wat ijs wordt het al een ander verhaal, maar als cocktail wordt het pas echt leuk!
Pimm's smaakt alvast naar kinine en gember. En waarschijnlijk nog naar anderhalf dozijn andere "geheime" kruiden, waarvan ik de oorsprong niet kan ontdekken.

Een traditionele Pimm's cup wordt als volgt gemaakt: vul een grote, glazen kan met een handvol ijsblokjes. Daarin schenk je één deel Pimm’s en drie à vier delen koolzuurhoudende citroenlimonade. In Engelse recepten wordt ook wel melding gemaakt van ginger ale of 7Up. Ik geef de voorkeur aan Crystal Clear Citron. Doe nu de muntblaadjes in de kan, de citroen-, sinaasappel,- en komkommerschijfjes. Voor een extra feestelijk effect kun je nog gehalveerde aardbeien toevoegen.

Roer even flink, versier de rand met een schijfje fruit en ga op zoek naar je meest luie stoel. Maak het jezelf comfortabel zodat je, wanneer de slaap mocht toeslaan na enkele glaasjes, je niet wakker wordt met een geknakte nek of opgefrommeld bovenlijf. Pimm’s cocktail is verfrissend, kruidig en de ideale dorstlesser om deze tropische dagen te kunnen overleven. Priklimonade voor volwassenen. Maar door de aanwezige alcohol met een venijnige nagalm. U is gewaarschuwd!

Voor 5 à 6 glazen:

2 dl Pimm's
6 dl citroenlimonade of ginger ale
plakjes komkommer
halve sinaasappel, in plakjes
halve citroen, in plakjes
halve appel, in plakjes
klein bosje verse munt
evt wat verse aardbeien,

Het is vandaag rood, rood en nog meer rood. Al vroeg in de morgen staat er een alleraardigst koeriermeisje voor mijn deur. In haar hand een doosje gekoelde aardbeien. Sweet Eve, een nieuw ontwikkelde vrucht die zich moet onderscheiden van haar soortgenoten. Geteeld op smaak. Volzoet en aromatisch zijn ze, volgens de meegeleverde folder.

Nu ben ik geen professor in de Aardbeikunde. Gewoonlijk vertrouw ik simpelweg op mijn trouwe smaakpapilletjes. Ooit ben ik een loyaliteitsverdrag met deze bondgenoten aangegaan. Zolang zij geen juichende of uitbundige signalen in mijn mondholte afvuren, blijf ik wie ik ben. Een verdraaid kritische consument. En tot mijn spijt moet ik jullie vertellen dat de termen volzoet en aromatisch ook bij deze rooie nieuweling niet worden waargemaakt. Deceptie alom. Er blijken in deze moderne tijd geen aardbei meer geteeld te kunnen worden die dezelfde smaaksensatie teweeg brengt als die van pakweg 25 jaar geleden. Op ons postzegelformaat moestuintje van weleer, plukten we de heerlijkste vruchten, waaronder bessen, bramen en frambozen. En tevens waanzinnig smakelijke zomerkoninkjes. Corona heetten ze. Of Senga Sengana. Vol overgave lagen ze daar, op hun bedjes van stro, te soezen in de zon tot ze volgroeid genoeg waren om geplukt te worden. Dat deden we met zachte hand. Want o, wat waren ze fragiel en sappig deze beitjes. Met het verrukkelijke aroma van échte aardbeien.

Natuurlijk weet ik dat deze corona niet voldoet aan de huidige eisen van de producent. Ze zijn slechts beperkt houdbaar en dus niet rendabel. Tussen producent en consument ligt al snel een logistiek traject van drie à vier dagen. En tja, dan zijn die superzachte corona's natuurlijk allang tot moes verworden. Maar er is meer aan de hand. De meeste fruitsoorten hebben volle grond nodig. Waarom? Een goede bodemsamenstelling bevat mineralen die middels de sapstroom in het fruit terecht komen. Hierdoor krijgt elke vrucht "terroir", ofwel je proeft overduidelijk de bodem erin terug. Het is eigenlijk zo'n beetje hetzelfde als met bepaalde soorten wijn of kaas: je bent er een liefhebber van of niet. In ieder geval is het een onmiskenbaar onderdeel van de kwaliteIt.

Een tiental minuten internet-speurwerk leverde het volgende resultaat op. "De Sweet Eve aardbeien worden op een substraat in de buitenlucht geteeld. Hierdoor kunnen ze gedurende het Nederlandse seizoen langer en constanter worden aangeleverd dan de aardbeien van de volle grond."
Goed, ik weet voldoende. Het is het zoveelste product dat in de markt gezet wordt middels een grootscheepse marketingcampagne. Leuk bedacht, maar het heeft een verhullend effect op de uiteindelijke smaak. En die smaak ... was dat nu eigenlijk niet de essentie van het hele verhaal? Jezelf als producent onderscheiden doe je niet door een strakke promotie, een innovatieve verpakking of een leuk naampje. Hoe vaak moet het nog gezegd worden? Het is slechts de smáák die blijft hangen. Niet meer. Niet minder. Ho effe, *steekt beide handen in de lucht* don't shoot the messenger.

Gelukkig was er nog meer rood vandaag. Honingzoete, biologische cherrytomaatjes van kwekerij Zuidbos in Noordgouwe. Hoewel ik de truc van het drogen al een flink aantal keren had toegepast, moet ik toegeven dat het geheugen van een mens soms gelijk staat aan een emmer met een gat erin. Van boven komen er telkens nieuwe dingen bij en aan de onderkant loopt het er in een gestaag tempo weer uit. Dank dus aan Tessa van I am cooking with love voor de reminder. Dankzij haar heb ik opnieuw een fikse pot homemade gedroogde tomaatjes in mijn fridge.

Het heeft iets magisch, rondcrossen door boswachterij Westerschouwen. Naast het heuvelachtige duinlandschap met uitgestrekte zandverstuivingen vind je er duinweiden, lieflijke doorkijkjes, feeërieke vennetjes en vogelrijke bosranden. Loof- en dennenhout wisselen elkaar in rap tempo af. Van de robuuste Corsicaanse den tot aan de fragiel wiegende lijsterbes, alles is aanwezig in dit prachtige natuurgebied dat lijkt te zijn weggeplukt uit een mythische fabel. Goed, je hebt gelijk, ik overdrijf. Dat is altijd zo met mensen die verliefd zijn. Vanaf de allereerste keer dat ik kennismaakte met deze 330 ha grote boswachterij heb ik mijn hart eraan verpand. Het ruisen van de branding (waar je ook bent, overal hoor je de nabijgelegen Noordzee), het getsjilp in de bomen, het geheimzinnige geritsel van sprinkhanen en krekels in de bermen, de stilte op de eindeloze zandvlakten, het gaat me nimmer vervelen hier rond te dolen.

De hoofdingang is bij de excursieschuur aan de Kraaijensteinweg. Op deze zonnige, maar winderige dag kiezen Man en ik echter voor de ingang aan de A. van der Weijdeweg. Als we kort daarna het wildrooster oprijden, zien we de autochtone bewoners van dit natuurgebied al opdoemen. Het is een fikse menigte dit keer. Vanonder hun lange manen keuren ze ons geen blik waardig en scharrelen stoïcijns verder. Met de uiterlijke kenmerken van een ruige zeebonk: behaard, gespierd en met een redelijk verweerd voorkomen, voelen de ruim 90 Shetlandpony's zich volledig thuis in deze voor hen natuurlijke habitat. En het gekke is: ik ben niet eens bang voor deze beestjes, terwijl ik normaal gesproken al bij het minste geluid van trappelende paardenvoetjes zelf zo'n beetje op hol sla. Enfin, het zal de rustgevende entourage zijn. Hoewel ze zich heel fotogeniek weten te gedragen, is mijn fascinatie voor ze opnieuw vele malen groter dan de behoefte ze op de gevoelige plaat vast te leggen. Het is niet anders.

Halverwege onze tocht komen we via een fikse afdaling aan bij de zogeheten zeereep. Een duinenrij die direct grenst aan het Noordzeestrand en vaak functioneert als zeewerend duin. Op deze imposante zandverstuiving is slechts flora te vinden die weinig eisen stelt, zoals het befaamde helmgras, St. Jacobskruiskruid, duindoorn en de blauwe zeedistel.

Boswachterij Westerschouwen is, met uitzondering van de aan de noordzijde gelegen Meeuwenduinen, grotendeels vrij toegankelijk. Te voet, per fiets of met een paard het gebied in, het is allemaal mogelijk. Er is een speciaal rondlopend tegelpad aangelegd waar rolstoelgebruikers gebruik van kunnen maken. Verder tref je er picknicktafels, fietsenstallingen, infopanelen, een schuilhut en twee uitzichttorens.

Genoemde Meeuwenduinen zijn vanwege de rust beperkt toegankelijk. Dus alleen op de gemarkeerde wandelroute en buiten het broedseizoen (15 maart tot 15 juli). Je kunt daar dan enkel wandelen onder leiding van een gids.

In vakantietijd hoef ik niets ingewikkelds. Geen recept om uit te proberen. Geen pruttelende pannen op het vuur. Al mijn kookboeken staan bedremmeld naar me te loeren. Zijn ze afgedankt? Niet meer in tel? Ik aai ze eens liefdevol over hun ruggetjes en spreek ze geruststellend toe. Over een tijdje, jongens, dan zijn jullie weer aan de beurt. Nu even niet. ♪♪It's summertime, summertime, sum-sum summertime♪♪

In vakantietijd voed ik me met uitbundige zonnestralen en laaf ik me aan kabbelend zeewater. Veel meer heb ik dan niet nodig. Oké, het is slechts symbolisch bedoeld, want natuurlijk kan geen mens leven van lucht alleen, maar er valt zoveel moois te ontdekken als de zon schijnt en de dag zich 's morgens voor je voeten geheel en al blanco uitrolt, dat alle keukenperikelen toch vanzelf naar de achtergrond verschuiven.

Vakantie houden gaat toch ook vooral over lui durven zijn. Over doen waar je zin in hebt. Over zijwegen inslaan die je normaliter onopgemerkt laat. Alleen op die wijze kom je werkelijk tot rust. En op onverwacht leuke adresjes. Soms waan je je daarbij aan het eind van de wereld en vaak moet je twee keer met je ogen knipperen, maar geloof me, deze schilderachtige plekjes bestaan nog écht. De pluk- en theetuin in Looperskapelle is er zo een. Ze schenken er heerlijke thee met huisgemaakt gebak en voor een luttel bedrag mag je er een boeket bloemen plukken. In de weelderige tuin is het goed verpozen onder de schaduwrijke bomen.

Bij thuiskomst ploffen we neer voor ons dagelijkse glaasje geestrijk vocht, om daarna rozig te bekijken wat de koelkast te bieden heeft. Onze magen dienen gevuld te worden, zoveel is duidelijk, maar dat kan in vakantietijd op zoveel manieren. Een restje gekookte aardappelen, wat smeekt om rauwe venkel en fijngesneden ham. Een handvol cherrytomaatjes met basilicum, grof zeezout en maagdelijke olijfolie op getoast brood. Een blauwschimmelkaasje in blokjes door een snelle pastasalade. Een rijkelijk gevulde omelet met grof boerenbrood. Of, als de ledigheid in zijn volle omvang heeft toegeslagen, vinden we het ook prima genoegen te nemen met een schaaltje olijfjes, een hand zoute amandelen en wat flinters parmaham. Wilde perzik, mineola, mango en dauwverse frambozen als toetje. Dat soort dingen. Het leven (lees: Eetplezier) wordt er niet anders door. Wel gemakkelijker.

Romige spinazie met mascarpone en tagliatelle

Verse ansjovis

Sinaasappel sorbetijs

Curry van aardappelen, erwtjes en en tomaten (aloo dum)

Txakoli Etxaniz

Gevulde portobello met paprika, tomaat en basilicum

Aardappelsalade met zalm en dille

Babi pangang (modern version)

Pastasalade met broccoli, tomaat en blauwe kaas

Espresso sorbetijs

Over regendruppels en nachtelijke avonturen

Is de app Horeca inspectiekaart een broodje aap?

Spinazielasagne met mascarpone en tomatensaus

Over dromen en citroenen

Bosbessenijs

Over uilenzeik en bounty-eilanden

Pimm's cup cocktail

De Rode Draad

Grasduinen op Schouwen-Duiveland

Zomerkostelijkheid